แว๊บหนึ่งซึ่งยาวนาน

แสงไฟสะท้อนตา กับโต๊ะทำงานเล็กๆ ของวันเก่าๆ ไม่ได้ไปไหน ไม่มีที่ไป
เสียงเพลงสากล กระตุ้นใจให้ยังมีชีวิต ให้รู้ว่าละครชีวิตยังไม่จบ
ตอนที่ ๔๘ ฉากกำหนดให้ล้อมรอบไปกำแพงสี่ด้าน ในพื้นที่16 ตารางเมตร
ก็ไม่แคบเกินไป โทรทัศน์ยังคงส่งเสียง แต่โทรศัพท์ยังคงนิ่ง เหมือนหมดแบตเตอรี่
เออ...ซื้อซิมเบอร์สวยๆ เก็บไว้ สักวันคงได้ใช้
ไม่ได้เกลียดโชคชะตา ไม่ได้โทษสังคม ทุกอย่างเกิดขึ้น
และเป็นไปตามกรรม มันเป็นละครที่ไม่สนุกเลย
ผู้ชมเริ่มลดน้อยถอยลงทุกที ทุกที ทุกที...

วันนี้เพ้อเท่านี้ก่อนนะ... อารมรณ์ประมาณนี้

วันที่สองของชีวิต

ไม่มีคำว่าสงสาร
ไม่มีการให้อภัย
ทำผิดสมควรตาย
ถ้าทำได้ก็รอดตัว

วันนี้อาจสุ่มเสี่ยง
ไม่อาจเลี้ยงตัวเองได้
ความฝันเริ่มถอยไกล
กับหัวใจไร้ทิศทาง